প্ৰেম অমৃতৰ নদী (গ্ৰন্থ)

'প্ৰেম অমৃতৰ নদী' চৈয়দ আব্দুল মালিকৰ দ্বাৰা ৰচিত এখন উপন্যাস। 'প্ৰেম অমৃতৰ নদী' মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত মাধৱদেৱৰ জীৱনৰ আধাৰত ৰচিত হ'লেও, ই এখন উপন্যাসহে৷ জীৱনী বা চৰিতপুথি নহয়। উপন্যাসখনি প্ৰথম প্ৰকাশ পাইছিল ১৯৯৯ চনৰ ছেপ্টেম্বৰ মাহত। প্ৰকাশ কৰিছিল বুক হাইভ প্ৰকাশনে।

উদ্ধৃতি

১.এক বিচিত্ৰ ৰসাল, নানা বৰণীয়া জীৱন্ত ভূমি। কেউফালে ওখ-চাপৰ পৰ্বত- পাহাৰে আৱৰি ৰখা, এখন গছে-বনে, ফুলে পাতে উপচি থকা নৈ-পৰীয়া ঠাই। এখন ৰাজ্য, এখন প্ৰদেশ, এখন দেশ। এখন তাৰ মানুহ, পশু, চৰাই, মাছ, পোক-পৰুৱাৰে ওপচা ঠাই। জনমভূমি, মাতৃ। এই সেউজীয়া গছ-গছনিয়ে ঢাকি ৰখা দেশখনৰ ভূমিখণ্ডৰ বুকুৰ মাজেদি বৈ গৈছে উত্তৰৰ বৰফে ঢকা পৰ্বতৰ বুকুৰ পৰা নামি অহা, নিৰবধি, দিন-ৰাতি অকণো নৰৈ বৈ থকা এখন বহল, দ', চিৰ প্ৰবহমান নদী-বৰ- লুইত, ব্ৰহ্মপুত্ৰ। এই বৰ-লুইতখন তাৰ দুয়ো পাৰে যুগে যুগে বসবাস কৰি অহা বিভিন্ন লোকসকলৰ বুকুৰ আপোন। যিয়ে যি নামকে দি মাতক, নৈ একেখনেই- লুইত, বৰ-লুইত, বুঢ়া-লুইত,বৰহমপুত্ৰ, ব্ৰহ্মপুত্ৰ, চিৰী-লুইত!

২.পূবৰ আকাশখনৰ বুকুত কোমল, বগা পোহৰবোৰ বিয়পি পৰিছিল। সেই পোহৰৰ বুকত সোমাই থকা বেলিৰ কোমল উত্তাপটো লাহে লাহে চাৰিওফালে বিয়পি পৰিছিল। বেলিটোৱে তেতিয়াও গা দেখা দিয়া নাছিল। বতাহ জাকত উটি আহিছিল পাৰ হৈ যোৱা এটা ৰাতিৰ মৰমী সুগন্ধ।

৩.সন্মুখত অকণো নৰৈ নিজিৰোৱাকৈ দিনে-ৰাতিয়ে ক'ৰবাৰ পৰা ক'ৰবালৈ বৈ গৈ থকা বহল নৈখনৰ পানীৰ সোঁতকেটা বামৰ পৰা দ'লৈ, ক'ৰবাৰ পৰা ক'ৰবালৈ গতি কাহানিও বন্ধ নকৰি অবিৰাম আপোন মনে বৈ গৈ থকা জলধাৰাৰ নামেই নৈ, নিজৰা, বোৱতী সুঁতি, স্ৰোতস্বিনী।

৪.লাহে লাহে বেলিৰ পোহৰটো আৰু উজ্জ্বল হৈ আহিছিল। নৈখনৰ সিপাৰে থকা বহল, ডাঠ হাবিখনৰ গছ-গছনিবোৰৰ ডালে পাতেও বেলিটোৰ কোমল, বগা, কুহুমীয়া পোহৰবোৰ বিয়পি পৰিছিল। মৰম ভৰা এই বগা, কোমল পোহৰকণক নিৰৱে আদৰণি জনাবৰ কাৰণেই হাবিৰ গছ-ডাল-পাতবোৰে, তলৰ বন লতাবোৰে, বনৰীয়া ফুলবোৰে, গোটেই ৰাতি চকু মেলি উজাগৰে বাট চাই ৰৈ থাকে। আন্ধাৰে- পোহৰে মিলা এটা ৰাতিৰ নিয়ৰৰ চকুলোৱে ধোৱা বিদায়ৰ শেষত পোহৰে উজলাই তোলা এটা নতুন দিনক দুবাহুৰে সাৱটি আদৰিবৰ কাৰণে।

৫.নৈৰ সিপাৰৰ হাবিখনৰ পূবলৈ লাহে লাহে বেলিৰ পোহৰবোৰ বেছি উজ্জ্বল হৈ আহিল। ওলাই অহা পুৱাৰ বেলিটোৱে গা দেখা দিলে। ৰাতি পুৱাল। গোটেই ৰাতি আন্ধাৰৰ বুকুত সোমাই থকা পৃথিৱীখন বেলিৰ পোহৰত ফট্‌ফটীয়া হৈ জিলিকি উঠিল। নৈৰ পাৰৰ বাৰীখনৰ গছ-গছনিবোৰো প্ৰভাতৰ নতুন পোহৰত জিলিকি উঠিল। নাহৰ, তগৰ, কঠনা, মালতী অন্য কিবাকিবি ফুলো ফুলিছে। শেহৰাতি ফুলা ফুলবোৰৰ গোন্ধ, বতাহত বিয়পি পৰিছে। মলমলীয়া, মহমহীয়া মিঠা গোন্ধ।

৬.মানুহৰ সন্তান হৈ কেৱল ভাত-কাপোৰৰ চিন্তাত দিন-ৰাতি কটোৱাটো জানো প্ৰকৃত মানুহৰ কাম? খাটি লুটি, চুঁচৰি-বাগৰি, পেটৰ ভাত মুঠিৰ যোগাৰ কৰি উশাহ-নিশাহ লৈ জীয়াই থকাটোৱেই জানো মানুহৰ কাম? এই পৃথিৱীত জীয়াই থকাৰ অৰ্থ কি? জন্ম লোৱাৰ উদ্দেশ্য জানো কেৱল জীয়াই থকা? ভোকে-লঘোনে থাকি, বা কিবা উপায়ে এমুঠি ভাতৰ যোগাৰ কৰি জীয়াই থাকি মৰণৰ বুকত জাহ যোৱাটোৱেই জানো মানুহ হৈ জীৱন ধাৰণ কৰাৰ মূল উদ্দেশ্য?

৭.এই পৃথিৱীলৈ মোক কোনে পঠিয়ালে? কিয় পঠিয়ালে? কেৱল নিজৰ জীৱনটো কৰিবৰ কাৰণেই নে? অন্যৰ কাৰণে মোৰ একো কৰিবলগীয়া নাইনে? মানুহক যি সৃষ্টি কৰিছে, সেই ভগৱান ক'ত আছে? তেওঁ যদি নিজে আহি মোৰ আগত দেখা নিদিয়েহি, মই জানো তেওঁক বিচাৰি নগ'লে হ'ব?

৮.ঢল বৰষুণজাক মাজ ৰাতিৰ পৰা জৰজৰাই দি আছিল। মাজ-আহাৰৰ বাৰিষাৰ বৰষুণ। দিবলৈ ল'লে সোনকালে নেৰে। ৰাতিপুৱাও বৰষুণ দিয়ে আছিল। আহাৰমহীয়া খেতিৰ দিনত এনেকুৱা ঢল বৰষুণ আহিলে গাঁৱৰ খেতিয়কে অকণো বেয়া নেপায়, আনন্দহে পায়। বাৰিষাৰ বৰষুণে খেতি-বাতি ভাল হোৱাৰ আগজাননী দিয়ে।

৯.এটা মহান আত্মাৰ সংসাৰৰ সংঘাত সংগ্ৰামৰ সমাপ্তি ঘটিল। এটা জীৱনে হাজাৰজনৰ জীৱন মহামূল্যবান ঐশ্বৰ্যেৰে পূৰ্ণ কৰি গ'ল। নিৰ্বিশেষ হাজাৰ হাজাৰ শতিকাৰ বুকুত এটা পৰমাৰ্থৰ ঐশ্বৰ্যেৰে পূৰ্ণ শতিকাই নিজৰ আপোন ঠাই বিচাৰি ল'েল। শান্তি, প্ৰেম, ত্যাগ, উদাৰতা আৰু মহান মানৱতাৰ এখন পৃথিৱীৰ দুৱাৰ মুকলি হ'ল। আকাশৰ পৰা নামি আহিল এক নতুন সূৰ্যৰ দীপ্তিমান আলোকমালা।

১০.যিজন মহান পুৰুষৰ সান্নিধ্যৰ পৰা জীৱন কি চিনি পোৱাৰ, বুজি পোৱাৰ দুৰ্লভ সৌভাগ্য লাভ কৰিলো, সেইজনা মহান পুৰুষৰ পৰাই আজি মই বুজি পালো মানুহৰ মৰণনো কি? শঙ্কৰ গুৰুৱে আজি আমাৰ পৰা, এই মৰ্ত্যৰ পৰা বিদায় ল'লে। মই আজি সৰ্বহাৰা। এই পৃথিৱীত আজি মোক নিজৰ বুলি সাবটি লওতা কোনো নাই, যেনেকৈ সাবটি লৈছিল সৰ্ব গুণাকৰ শঙ্কৰগুৰুৱে। বিদায় লৈ তেওঁ দূৰণিৰ ক'ৰবালৈ চিৰকালৰ কাৰণেই গ'লগৈ। তেওঁ আৰু নাহে। কিন্তু গ'লগৈ যদিও, তেওঁ নোহোৱা হৈ যোৱা নাই। আমাৰ শঙ্কৰদেৱ কোনো কালে নোহোৱা হৈ নেযায়।

১১.গুৰুজনাই মোৰ নিচিনা এক অকিঞ্চনৰ হাতত এৰি গ'ল, তেওঁ জীৱনত মানুহৰ কাৰণে কৰি যাবলৈ হাতত লোৱা সকলো আধৰুৱা কাম সম্পূৰ্ণ কৰাৰ দায়িত্ব। তেওঁ মোক চৰম আৰু পৰম সন্মানেৰে সন্মানিত কৰি গ'ল- মাধৱ বান্ধৱ বুলি, বৰাৰ পো বুলি, বঢ়াৰ পো বুলি। তেওঁ মোলৈ এৰি গৈছে এটা নতুন জীৱনৰ প্ৰেৰণা, এটা নতুন দায়িত্ববোধৰ চেতনা। তেওঁ মোক দি গৈছে নতুন শক্তি, নতুন সাহস, নতুন উদ্যম, উদ্দীপনা। তেওঁ মোক দেখুৱাই থৈ গৈছে দেহ-প্ৰাণ আত্মাৰ চৰম লক্ষ্যস্থলত সহজে উপনীত হোৱাৰ পথ। জ্ঞানৰ পথ, পোহৰৰ পথ, মুক্তিৰ পথ। মোলৈ এৰি গৈছে সেই পথৰ লগত পৃথিৱীবাসীক চিনাকি কৰি দিয়াৰ পথ।

১২.আৰু মোৰ জিৰণি লোৱাৰ সময় নাই। মোকেই দি থৈ গৈছে সত্য, শান্তি আৰু মানৱতাৰ পৃথিৱীখনলৈ আমাৰ মানুহক বাট দেখুৱাই আগুৱাই নিয়াৰ কঠোৰ দায়িত্ব। এতিয়া মই এক নতুন জীৱনৰ ভেঁটি শক্তিশালী কৰাৰ দায়িত্ব বহন কৰা অক্লান্ত কৰ্মী। গুৰুজনা আজি নাই। মোৰো ৰ'বৰ সময় নাই, শুবৰ সময় নাই, খাবৰ সময় নাই, পিছলৈ ঘূৰি চোৱাৰ অৱকাশ নাই।

১৩.গুৰুজনাই মোক দি গৈছে পৃথিৱীৰ সকলো দেশৰ, সকলো যুগৰ, সকলো মানুহৰ কাৰণে মানৱতাৰ পথৰ সন্ধানত নামি পৰাৰ গধুৰ দায়িত্ব। ভগৱানৰ আদেশ নিৰ্দেশত, ভগৱানৰ কৃপা আৰু অনুগ্ৰহত কালজয়ী অমৰ মহাপুৰুষসকলেহে যি দায়িত্ব পালন কৰিবলৈ কাৰ্যক্ষেত্ৰত নামি পৰিবৰ সাহস কৰিছিল, তেনে দায়িত্ব মোৰ নিচিনা এক নিঃস্ব, নিৰ্বিশেষ, অপদাৰ্থই পালন কৰিবলৈ আগবঢ়াটো জানো যুক্তিসঙ্গত হৈছে? মোৰ শক্তিৰ মূলত আছে কেৱল গুৰুজনাৰ স্নেহাশীৰ্বাদ আৰু সবল উদগনি।

১৪.দিনবোৰ খৰ গতিৰে আগবাঢ়িব ধৰিলে। মাধৱদেৱৰ জীৱনৰ দিনবোৰো সমানে আগুৱাইছে। তেওঁৰ বয়স বাঢ়িছে। তথাপি তেওঁৰ জিৰণি ল'বৰ সময় নাই, ৰ'বৰ সময় নাই। কাম যে বহুত কৰিবলগীয়া আছে। নিজৰ স্বাৰ্থ পূৰণৰ কাৰণে, নিজৰ ভোগ-বাসনা পূৰা কৰিবৰ কাৰণে এই কাম নহয়। শঙ্কৰগুৰুৱে দি থৈ যোৱা গধুৰ দায়িত্ব পূৰণৰ কাৰণেহে এই অক্লান্ত খাটনি মাধৱদেৱৰ।