গ্যেটে

শিল্পীৰ তুলিকাত গ্যেটে

উদ্ধৃতিসমূহ

1. ধন ব্যয় কৰাত ফুটি ওলায় মানুহৰ জীৱনবোধৰ পৰিচয়।
2. অবিমিশ্ৰ প্ৰেমৰ আনন্দ যি পাইছে একমাত্ৰ তেৱেঁই সুখী। কাৰণ প্ৰেম আৰু ঘৃণা দুয়োকে এদিন সমাধিয়ে গ্ৰাস কৰি পেলাব।
3. নিজৰ চকুত যদি সূৰ্য্যৰ জ্যোতি নাথাকে, তেন্তে সেই চকুৰে সূৰ্য্যক দেখা নাযায়। আমাৰ নিজৰ মাজতে যদি দেৱতাসুলভ শক্তি নাথাকে, তেন্তে দেৱতাসুলভ বাস্তৱে আমাক কেনেকৈ আনন্দ দিব পাৰিব?
4. আচৰণ হ'ল এখন দাপোণ,তাত মানুহৰ ৰূপটো প্ৰতিবিম্বিত হৈ উঠে।
5. মানুহৰ প্ৰতিভাৰ বিকাশ হয় নিৰ্জনতাত; কিন্তু চৰিত্ৰ গঠন হয় মানুহৰ হেঁচা-ঠেলাৰ মাজত।
6. কোনোবা মানুহ যেতিয়া আমাৰ ওচৰলৈ আলহী হৈ আহে, আমি তেওঁক ভালকৈ জানিব নোৱাৰো, তেওঁৰ আচল স্বৰূপটো জানিবলৈ হ’লে আমি তেওঁৰ ওচৰলৈ যাব লাগিব৷
7. যেনে মানুহ তেনে ঈশ্বৰ, সেইকাৰণেই ঈশ্বৰ পৰিহাসৰ বস্তু হৈ পৰে৷
8. মুখৰ কথা ভাল, কিন্তু সবাতোকৈ ভাল নহয়৷ শ্ৰেষ্ঠক কথাৰে বুজাব নোৱাৰি৷ আমি যি ভাব মনত লৈ কাম কৰো সেয়ে হৈছে আচল কথা৷
9. এজন কবিয়ে,- প্ৰকৃততে যদি তেওঁ কবি হয়, - কেতিয়াও কোনো নশ্বৰ মানুহক তোষামোদ কৰি কবিতা নিলিখে, তেওঁ সাধাৰণ বা অসাধাৰণ, সম্ৰাট বা অঘৰী যিয়েই নহওক কিয়৷
10. জ্ঞানগৰ্ভ কথাসমূহ ইতিমধ্যে হেজাৰজনৰ মনত উদ্ৰেক হৈছে, কিন্তু সেই চিন্তাসমূহক আমাৰ নিজৰ কৰি ল’বলৈ আন্তৰিকতাৰে আকৌ এবাৰ ভাবিব লাগিব, যাতে সেইবোৰ আমাৰ ব্যক্তিগত অভিজ্ঞতাৰ মাজত সোমাই পৰে৷
11. সংসাৰ ধুমুহাতে গঠিত হয় চৰিত্ৰ৷
12. যিকোনো এটা কাম কৰাৰ সপক্ষে বা বিপক্ষে হৰজাৰটা যুক্তি থাকিব পাৰে৷ তৰ্কৰ নিপুণতা ফুটি উঠিব দুয়োটা পক্ষৰ যুক্তিবোৰ ভালকৈ উপস্থাপন কৰিবলৈ জনাৰ মাজত, কিন্তু জীৱনৰ নিপুণতা ফুটি উঠিব সেই যুক্তিবোৰৰ নিৰান্নব্বৈ শতাংশকেই নাকচ কৰিব পৰাৰ মাজত৷
13. তিৰোতাৰ লগত সামাজিক সম্পৰ্কই হ’ল সদাচাৰৰ মূলমন্ত্ৰ৷
14. ততালিকে সংগ্ৰহ কৰা ধন শেষ হৈ যায়, কিন্তু ধীৰে ধীৰে সংগ্ৰহ কৰা ধন দুগুণকৈ বাঢ়ি যায়৷